Donateurs vertellen wat anderen geven?

Gisteren was ik getuige van een zeer boeiende discussie tussen twee jonge fondsenwervers die dit beroep nog niet zo lang uitoefenen. Een frisse kijk dus dus! Dat kunnen we als branche altijd gebruiken. De discussie ging over de vraag of je donoren moet vertellen wat andere donoren geven, en of dat positief of negatief  bijdraagt aan het fondsenwervende resultaat, op korte en op lange termijn?

Er stonden hier twee duidelijk verschillende opinies tegenover elkaar. Kort samengevat, waarmee ik beiden natuurlijk tekort doe, waarvoor mijn oprechte excuses, waren dit de twee standpunten:


     De argumenten van de voorstander van het delen van deze informatie:

• Het werkt, het is bewezen. Telemarketeers, straatwervers, ze doen het continu. Ze geven algemene voorbeelden als: 'Mensen geven gemiddeld zo'n 10 euro per maand, hoeveel mag ik voor u noteren?' En jawel, anderen geven dan ook 10 euro per maand. Om niet af te wijken...
• Het geeft mensen een benchmark, noem het houvast. Ze willen bijdragen maar hebben moeite om te bepalen wat 'normaal' is. 
• Kijk naar het succes van gala's, tv-acties en dergelijke. Cheques tonen, mensen een podium ophalen en ze laten vertellen hoeveel ze geven, een ticker-tape in beeld brengen met donaties, het verhoogt de druk om 'ook iets te doen', om 'niet achter te blijven'.
• Het stimuleert competitie, mensen willen altijd de prestaties van anderen overtreffen, het drukt de opbrengsten omhoog.
• Het voelt voor donateurs als een erkenning van hun bijdrage, en bevestigt 'het goede' van wat ze gedaan hebben. 
• Het geeft donateurs nog meer het gevoel onderdeel te zijn van 'iets groters' dan zijzelf

     De argumenten van de tegenstander van het delen van deze informatie:

• Mensen willen goed doen, het gaat ze om het doel.
• Het is privacygevoelige informatie, dus het is niet aan het goede doel om te bepalen of ze deze informatie delen.
• Is het aan een goed doel om omstandigheden te creëren waarin mensen zich genoodzaakt voelen om hun bijdrage kenbaar te maken? 
• Willen mensen hierover wel in competitie zijn met bijvoorbeeld hun buren? Ik wil niet eens weten wat de buurvrouw geeft.
• Een competitie heeft winnaars, maar veel meer verliezers. Geven die de volgende keer nog wel?
• Hoe voel je je als je als eerste gegeven hebt en iedereen erna vervolgens meer geeft? Heb je dan nog steeds een goed gevoel bij je gift?
• Wat als iemand niet aan 'de norm' kan voldoen? Ziet hij/zij er dan maar helemaal vanaf om te doneren?  
  

In beide argumentaties zit veel waarheid, en ze zijn, zo bleek, moeilijk, zo niet onmogelijk, te verenigen.   

Persoonlijk ben ik altijd een groot voorstander geweest van het delen van geef-informatie, weliswaar met wat beperkende condities, maar toch... 'peer pressure' werkt wel degelijk. 'Onethisch' heb ik het nooit gevonden. Natuurlijk is ieder bijdrage welkom, maar ik zou jokken als ik niet toe zou geven dat het moeilijk is om het 'rupsje-nooit-genoeg' gevoel te onderdrukken en altijd meer te willen.

Online fondsenwerving, en zeker daar waar het evenementen betreft, maakt veel en succesvol (althans, financieel succesvol) gebruik van 'peer pressure'. Naar verwachting zal het dus zeker niet minder worden. Toch goed om er eens bij stil te staan.  Daarom ben ik wel benieuwd naar ander meningen. Hoe sta jij er als fondsenwerver in? 

Volg je Fundraiser Online op Twitter?
@FundraiserOnl