Een natte zondag

Gisteren floot ik een hockeywedstrijd. Helaas, in de rust brak er een forse bui los, onweer, hagel en het veld stond na 5 minuten blank. De wedstrijd werd gestaakt en we gingen met z'n allen het clubhuis in. 

Even later werd ik aangesproken door één van de dames waarmee ik zojuist op het veld gestaan had. 'Mijnheer, we zijn met Dames 1 een inzamelingsactie begonnen voor Kika. Kent u Kika? Kika is een heel mooie organisatie. Wilt u ook bijdragen?' 

Dit soort acties draag ik altijd een warm hart toe, dus natuurlijk doe ik dat. Verder dacht ik er niet zo over na. Totdat ik thuis kwam en twee oproepen tot het steunen van een actie in mijn Twitter timeline zag.

Alle drie de vragen hadden één ding gemeen. Ze vroegen om een bijdrage voor een organisatie, niet om een bijdrage voor het doel van de organisatie! Daar waar ik me er op Twitter aan stoorde en me voornam er over te gaan schrijven, had ik me er twee uur eerder helemaal niet aan gestoord. De vraag die bleef hangen was: 'Waarom toen eigenlijk niet en nu wel?'

In de eerste plaats omdat de vraag in het clubhuis een heel persoonlijke was, afkomstig van iemand van vlees en bloed. Gewoon van mens tot mens dus. Daarnaast omdat de afzender iemand was die ik (een beetje) ken van de club. Dat werkte toch wat drempelverlagend. Maar ook omdat je iemand die dit niet als beroep doet, maar vanuit een goed hart, het makkelijk vergeeft dat hij of zij niet exact kan oplepelen wie of wat Kika precies is. En al helemaal niet dat het onderwerp van gesprek het doneren was, niet het bestaansrecht van Kika en de ellende van de kinderen die met kanker geconfronteerd worden. Zelfs de vraag waarom Dames 1 dit eigenlijk deed kwam niet aan de orde. Dat las ik pas later op de website van HBR.

Op Twitter was de afzender twee maal een collega, een professional dus. 'Steun mijn actie voor goed doel X'. Ook in beide gevallen van iemand die ik ken, dus net zo laagdrempelig. Tot zover de overeenkomst. De verschillen zijn echter veel groter:
  • In de eerste plaats waren de vragen op Twitter niet  persoonlijke, aan mij gerichte vragen, maar vragen aan 'een menigte'. Makkelijker te negeren dus, niemand zal me teleurgesteld aankijken.
  • Alleen, zittend achter een computer, maak je veel bewustere keuzes dan wanneer iemand voor je staat en je aankijkt. Dan telt de emotie van het moment, een emotie die je niet op kan roepen via een tekst op een computerscherm.
  • Het verzoek in het clubhuis had een onuitgesproken deadline: NU! Dat krijg je namelijk als er iemand voor je staat en zo'n vraag stelt. 'Steun mijn actie...' heeft geen deadline. Dus kan uitgesteld worden. 
  • In beide gevallen was de afzender in beeld 'een avatar', en in beide gevallen iemand die me niet aankeek! Wel eens een vraag gesteld terwijl je iemand niet aankijkt? Werkt niet zo goed, dat leer ik mijn kinderen al.
  • Bij rationele overwegingen horen argumenten. Waarom een actie voor dit doel, wat is jouw persoonlijke betrokkenheid hierbij? Dat kan je vaak moeilijk kwijt in een tweet van 140 karakters.
  • En tot slot: 'Je bent professional, je zou beter moeten weten!' Het gaat niet over jou, niet over de organisatie waarvoor je dit doet, maar over het doel van de organisatie, dus zieke kinderen, arme dieren of het behoud van een goede leefomgeving. Daar zet je je voor in. Die emotie en betrokkenheid telt en is mijn steun waardig! 
Ik wens HBR Dames 1 veel succes! Het gaat ze ongetwijfeld lukken om een mooi bedrag voor Kika bij elkaar te brengen.

(foto van Erik van Dort)


Volg je FundraiserOnline op Twitter?

Follow FundraiserOnl on Twitter


Geen opmerkingen:

Een reactie posten