Out of the box!

We willen alles in hokjes stoppen. Onze wereld overzichtelijk houden. 

Het is een menselijke eigenschap om alles waarmee we geconfronteerd worden zo snel mogelijk te duiden en het een plek te geven.

Ons wereldbeeld moet immers coherent zijn en blijven. 

Maar hoe vaak vragen we ons af of onze hokjes nog wel kloppen?

Hokjesgeest

Wanneer  we iets in een hokje stoppen, doen we dat binnen de kaders die we op basis van eerdere ervaringen al vastgesteld hebben. We hebben onze hokjes al gedefinieerd. Een nieuwe ervaring krijgt daarin een plek.

Wanneer we geen geschikt hokje kunnen vinden, maken we desnoods een nieuw hokje. Dat nieuwe hokje moet echter wel in lijn zijn met de al bestaande hokjes, anders 'past het niet'.
 
Naarmate we ouder worden en steeds meer hokjes gevuld hebben, worden we in toenemende mate inflexibel in onze bereidheid om 'de hokjes' ter discussie te stellen. Gevoed door levenservaring en werkervaring zijn we steeds meer overtuigd geraakt van onze eigen wereldbeeld.  

Onbegrip

Veel directie- en bestuursleden van goede doelen, de 'decision makers' van onze sector, hebben de opkomst van digitale technologie in de afgelopen 20 jaar van dichtbij meegemaakt. Ze stammen uit een wereld die er bij aanvang van hun werkzame leven volledig anders uitzag.

De PC, de opkomst van de database, e-mail, de komst van internet en de eerste websites, de mobiele telefoon, ze werden allemaal in 'een hokje' gestopt. En dat hokje bestaat bij enkelen zelfs tot de dag van vandaag.

De meesten hebben hun 'hokjes' tussendoor echt wel een paar keer opgeschud, maar hun wereldbeeld is voor wat betreft digitale technologie in de meeste gevallen het jaar 2005 nauwelijks ontstegen.

Dat wereldbeeld leidt nog al eens tot besluitvormingsprocessen waar je grote vraagtekens bij kan zetten en die tot veel onbegrip leiden bij de jongere generaties en zij die wel meegegaan zijn met recente ontwikkelingen.

Wel op de hoogte 

Het probleem is veelal dat de 'decision makers' echt wel op de hoogte zijn van de stand van de techniek, maar dat wil nog niet zeggen dat ze die daadwerkelijk begrijpen of kunnen toepassen. De mismatch bevindt zich in de duiding. Die is vooral gebaseerd op eigen gebruikservaring.

Dat is niet nieuw. Oudere fondsenwervers kennen de discussie over mailingen ('mijn moeder wordt met bedelbrieven overspoeld') , telefoon ('ze bellen altijd tijdens het eten') en straatwerving ('ik loop altijd met een boog om hen heen') maar al te goed. Ook daar was besluitvorming niet zelden gebaseerd op persoonlijke ervaringen.

Een mooi voorbeeld hiervan kwam ik recentelijk in een meeting tegen. Ik legde uit dat mijn kinderen geen telefoon nodig hadden om te bellen of gebeld te worden, maar dat het primaire gebruik van het toestel voor hen bestond uit WhatsApp, Instagram en YouTube.  Zonder WhatsApp ben je als middelbare scholier tegenwoordig een social outcast.

Alle drie aanwezige directieleden, van twee verschillende goede doelen, wisten precies waar ik het over had, maar uit hun met veel aplomb geuite reacties komt een heel ander beeld naar voren: 

• WhatsApp, da's e-mail of, vooruit, SMS voor jongeren, ik doe het wel gewoon per mail.
• Instagram, dat vind ik zo onhandig, daar kan je niets mee op een PC.
• YouTube...wie heeft er nu tijd om filmpjes te kijken?

Je kan niet zeggen dat ze niet wisten wat het is, maar blijkbaar hebben ze geen flauw benul wat voor rol deze platformen spelen in de huidige tijd. 

En toen kwam de uitsmijter...'Maar als ze niet bellen, waarom hebben ze dan een telefoon nodig?'

Van je af organiseren?

Heel veel leidinggevenden die ik tegenkom in mijn dagelijks werk, veelal zestigers, hebben het eigenlijk opgegeven. Hun oplossing? Ze delegeren het!

'Van je af organiseren', heet dat in het jargon. 'We vinden er wel een 'techsavy' twintiger/dertiger voor.'

En dat is waar het misgaat.

Want vroeg of laat komt het terug op tafel bij een manager in de vorm van een budgetverzoek of een investeringsbeslissing. Of nog lastiger, fundamentele organisatorische ingrepen. De directeur of bestuurder die het 'van zich af georganiseerd heeft', wordt plots geacht een weloverwogen besluit te nemen.

Maar hoe gaat hij of zij dat doen? Want ze duiden vanuit hun eigen referentiekader, de hokjes die zij zelf gecreëerd hebben en waar ze blind op vertrouwen. Het heeft ze immers gebracht waar ze nu zijn, nietwaar?

Dag innovatie!

Out of the box!

De enige wijze om deze vicieuze cirkel te doorbreken is je hokjes opschudden! Out-of-the-box denken. Een telefoon niet willen zien als een apparaat om mee te bellen.

Eerder schreef ik een post over disruptive innovation. Dergelijke innovatie vindt slechts daar plaats, waar de hokjesgeest losgelaten wordt. Waar mensen echt op de hoogte zijn van de laatste stand van de techniek. Want je zult moeten veranderen om bij te blijven of, om Albert Einstein te quoten: 'Insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results'.

Juist in een branche die verandering wil bewerkstelligen, die vol met bewegingen zit die de wereld beter, mooier, schoner, gelijkwaardiger, eerlijker, socialer, diervriendelijker en wat al niet meer willen maken, zou het onverteerbaar moeten zijn om de hokjesgeest te laten zegevieren.

Verandering begint bij jezelf. Wat doe jij om je hokjes op te schudden?  

Heb je Fundraiser Online al bezocht op Facebook?

Op mijn Facebook pagina vind je nog veel meer interessante informatie voor fondsenwervers!

Volg Fundraiser Online ook op Twitter