Carrière maken als fondsenwerver

Werken voor een goed doel. Veel mensen willen het graag. Ze hebben er zich een idealistisch beeld over gevormd en het lijkt ze fantastisch om een steentje bij te dragen aan een  mooiere wereld. 

Maar eenmaal werkzaam in die goede doelen wereld komen ze er achter dat de werkelijkheid toch iets minder idealistisch is dan tevoren verwacht. Voor de meesten is het een baan zoals alle andere. 

Dan gaan bij hen vroeg of laat ook reguliere carrièreafwegingen een rol spelen. Anders gesteld, het idealisme maakt plaats voor realisme...

De afgelopen periode kom ik nog al wat uiteenlopende opinies tegen over mensen met een lange carrière als fondsenwerver bij verschillende goede doelen. Het zijn ongezouten meningen, vaak erg zwart/wit, zelden grijs. Die vaak heftige meningen hebben me aan het denken gezet.

Een uitgesproken mening...

De directe aanleiding voor deze post vormde een artikel in The Telegraph, waarin de bekende Engelse filantroop Gina Miller enkele gepeperde uitspraken deed: Philanthropist Gina Miller takes swipe at charity careerists.

Ze stelt daarin dat er in de Engelse (maar dat had net zo goed voor Nederland kunnen gelden) goede doelen wereld te veel carrièremakers zijn, die gemakkelijk switchen van het ene naar het andere goede doel en waarbij je de vraag zou kunnen stellen hoe betrokken ze daadwerkelijk zijn bij de doelstellingen van de verschillende organisaties waarvoor ze werken.

Reactie

Toen ik het las was mijn eerste reactie: 'Wat een flauwekul. Dit berust op geïdealiseerde beeldvorming!'

Maar het knaagde toch, want bij nadere beschouwing zit er wel degelijk een valide argument in haar argumentatie. Een onbehaaglijke waarheid voor sommigen...

Switchen

Het is op z'n minst opmerkelijk te noemen dat er mensen zijn die binnen een paar jaar switchen van 'ontwikkelingssamenwerking' naar 'dierenwelzijn' en vervolgens naar 'gezondheidszorg' of 'cultuur'. Hoe geloofwaardig is je verhaal dan nog?

Van een directeur wordt immers verwacht dat hij of zij boegbeeld van een organisatie is, de standpunten van de organisatie persoonlijk onderschrijft. Standpunten die gebaseerd zijn op jarenlange ervaring op het terrein waarop de organisatie actie is. Een directeur kan niet eindeloos switchen tussen goede doelen in verschillende sectoren.

Maar gaat die redenatie ook op voor de boekhouder, de huismeester, de receptioniste of de directiesecretaresse? Nee, naar hun persoonlijke betrokkenheid bij het werk van de organisatie, hoe groot ook, kraait geen haan.

Fondsenwervers

Fondsenwervers hebben echter een aparte positie in deze.

Ze hebben een beroep dat in tegenstelling tot dat van vele collega's, exclusief verbonden is aan de branche waarin ze werken. Omdat ze daarnaast vaak ook nog 'het gezicht van een organisatie' voor belangrijke stakeholders,de donateurs, zijn, zijn zij wel persoonlijk verbonden aan de doelstellingen van hun werkgever.

Waarmee zij, die een aantal keren in hun carrière switchen van werkgever, dus wat uit te leggen hebben. Want opmerkelijk is het dan op z'n minst.

Bijkomend probleem is dat het laatste wat je als fondsenwerver nastreeft 'over jezelf praten' is. Het onderwerp van gesprek dient 'de beneficiant van de organisatie' te zijn, alsmede 'de bijdrage die een donateur kan leveren'. Het moet over anderen gaan, niet over jou.

Eendimensionaal

Het valt natuurlijk wel uit te leggen. Geen mens is eendimensionaal, ook een fondsenwerver niet. Je kan als mens de strijd tegen kanker wel degelijk heel goed combineren met een passie voor dieren. Maar je moet daarbij wel blijven opletten voor je persoonlijke integriteit. Want niet iedere combinatie van organisaties is even logisch verklaarbaar.     

Het is ook te makkelijk om als fondsenwerver je rol als 'gezicht van een organisatie' te ontkennen. Het uitgangspunt 'Ik kan overal werken' dreigt wel degelijk je geloofwaardigheid aan te tasten. Er is dus echt een grens aan hoe vaak je kan overstappen.

Tot slot

Het valt me niet mee om te schrijven, maar het enige wat ik erover kan zeggen is...'Ik weet niet echt wat ik er van moet vinden'. Voor mij is het wel een grijs terrein.

Alles overwegende ben ik er zowel voor- als tegenstander van om als fondsenwerver regelmatig van organisatie te wisselen. Voorstander omdat het je fris houdt, nieuwe impulsen geeft en je perspectief verbreedt. Tegenstander omdat bij het vijfde goede doel waar je gaat werken toch de vraag gesteld mag worden hoe betrokken je echt bij de doelstelling van de organisatie bent. Waarbij ik eenvoudige, maar wel degelijk valide, overwegingen als een hoger inkomen, meer carrièremogelijkheden, meer uitdagingen of simpelweg dichter bij huis werken, niet volledig terzijde wil schuiven als argument om van werkgever te switchen.

Want dat vind ik het grootste hiaat in het betoog van mevrouw Miller: 'Het is wel makkelijk oordelen als je zelf zo vermogend bent dat dergelijke argumenten geen rol meer hoeven spelen...'

Heb jij er wel een uitgesproken mening over? Ik hoor het graag...


Heb je Fundraiser Online al bezocht op Facebook?
Op mijn Facebook pagina vind je nog veel meer interessante informatie voor fondsenwervers!

Follow Me on Facebook

Volg Fundraiser Online ook op Twitter
Follow FundraiserOnl on Twitter

1 opmerking:

  1. Eigenlijk raar dat in de fondsenwervingsector de medewerkers kennelijk veel strenger de maat genomen wordt dan in andere sectoren. Een autoverkoper die een rijtje merken afwerkt in z'n loopbaan hoeft niet uit te leggen waarom hij eerst Seat aanprees, vervolgens VW, daarna BMW, gevolgd door Saab en nu noodgedwongen Toyota. Die verkoper heeft gewoon veel ervaring, waarschijnlijk een goede kijk op consumenten en hun drijfveren en een brede kennis van autotechniek. Misschien dat een notoire BMW rijder die overstap naar Saab zwaar veroordeelt en insinueert dat het salaris of de bonus daar wel heel veel hoger moet zijn. Want anders doe je zoiets niet.

    Als een vurige RK priester via een toewijding aan het Boeddhisme, daarna het Hindoeïsme nu uitkomt bij het Soefisme en dat met veel passie uitdraagt... Tja. Dan kun je wat vraagtekens zetten bij z'n rotsvaste huidige overtuiging en fel beleden idealen in het verleden.

    Maar zo religieus of levensbeschouwelijk zijn fondswervende instellingen toch niet? Fondsenwervers die met goede resultaten (want mag je dat wel ‘succes’ noemen?) bij een aantal fondswervende organisaties gewerkt hebben, kunnen waarschijnlijk goed mensen en hun drijfveren inschatten. En hebben een brede kennis van de ‘civil society’ en maatschappelijke noden. Dat is universeel inzetbaar in goededoelenland.

    Misschien worden de overstappen binnen de fondsenwervingsector wel mede veroorzaakt door de hoge drempel om uit te stappen naar 'gewone bedrijven', die een beetje vreemd aankijken tegen een (ex)fondsenwerver die graag wil gaan werken op een commerciële marketingafdeling. “Want dat zou in de praktijk best een behoorlijk extreme figuur kunnen zijn, die rokende collega’s de stuipen op het lijf jaagt, plotseling een zwerfhond van straat mee naar binnen neemt of gewoon niet bedrijfsmatig met geld kan omgaan. En als het met de arbeidsomstandigheden of werkverhoudingen eens wat wringt, is zo’n bevlogen type natuurlijk de eerste om de werkvloer te mobiliseren tegen de heersende orde. Nee, laat die fondsenwerver vooral idealistisch bezig blijven, dan gaan wij met de serieuze en zakelijke medewerkers echt aan het werk…”

    Andersom is natuurlijk prima, want “die goede doelen kunnen wel wat zakelijk inzicht gebruiken van een commerciële manager vanuit het harde bedrijfsleven. Mooi ook, dat status en verdiensten duidelijk niet het belangrijkste in het leven zijn, want financieel moet je heel wat veren laten bij die overstap. Nog mooier eigenlijk als we kunnen rondbazuinen dat wij gratis diensten verlenen aan die goede doelen”.

    Fondsenwerven is gewoon een vak. Zowel inhoudelijk als ‘uithoudelijk’. En zolang opmerkingen zoals die van mevrouw Miller een brede aandacht krijgen blijven de kloven tussen de ‘goede doelen’ en ‘gewoon commerciële doelen’ bestaan. Bij de ‘gewone bedrijven’ is jobrotation zeer gebruikelijk en vaak ook verplicht om vastroesten te voorkomen en innovatie te bevorderen. Maar bij ‘goede doelen’ moet je tot je pensioen passievol blijven werken, ook als alle loopbaanpaden al bewandeld zijn en je uniform sleetse plekken vertoont?

    BeantwoordenVerwijderen